Klasa reakcji na ogień wyrobów budowalnych
Bezpieczeństwo ekip ratowniczych oraz osób przebywających w obiekcie w znacznym stopniu zależy od rodzaju zastosowanych w nim materiałów. Poniższy artykuł będzie dotyczył głównie tematyki związanej z wyrobami budowlanymi. Wyrób budowlany to każdy wyrób lub zestaw wyprodukowany i wprowadzony do obrotu w celu trwałego wbudowania w obiektach budowlanych lub ich częściach, którego właściwości wpływają na właściwości użytkowe obiektów budowlanych
w stosunku do podstawowych wymagań dotyczących obiektów budowlanych.
W przypadku powstania pożaru, głównym zagrożeniem oprócz ognia jest pojawiający się dym. Palne materiały podczas spalania wydzielają dym i toksyczne produkty rozkładu termicznego. Przepisy prawa ochrony przeciwpożarowej normują stosowanie materiałów wykorzystywanych
w budownictwie. Szybkość zapalenia, tworzenie płonących kropel i cząsteczek, a także intensywność wydzielania dymu, określają klasy reakcji na ogień wyrobów budowlanych. Badania reakcji na ogień przeprowadzane są na podstawie normy PN-EN 13501-1:2019-02. Wszystkie wyroby budowlane z wyjątkiem posadzek badane są w pozycji pionowej. Szczegółowe warunki metodyki badań opisane są w ww. normie.
W poniższej tabeli przedstawiono podział na klasy reakcji na ogień wyrobów budowlanych,
z wyjątkiem posadzek i wyrobów liniowych do termicznej izolacji przewodów:
Klasy reakcji na ogień, zgodnie z Polską Normą PN-EN 13501-1 dotyczące posadzek:
Aby lepiej zrozumieć oznaczenia stosowane w powyższych tabelach, poniżej podano wyjaśnienie poszczególnych składowych klasy reakcji na ogień.
KLASA PODSTAWOWA – określa w jaki sposób materiał wpływa na rozwój pożaru, np. jak szybko się pali, ile energii przy tym wydziela, jak łatwo ulega zapaleniu oraz jak wpływa na rozprzestrzenianie się płomienia.
Oznaczenia:
A2 – materiał prawie niepalny – w warunkach rozwiniętego pożaru nie wpływa istotnie na rozwój pożaru;
B – bardzo ograniczony udział w pożarze;
C – ograniczony udział w pożarze;
D – materiały zdolne przeciwstawić się oddziaływaniu małego płomienia w dłuższym czasie;
E – materiały zdolne przeciwstawić się oddziaływaniu małego płomienia w krótkim czasie;
F – wyroby, dla których nie określono właściwości w zakresie reakcji na ogień lub wyroby, których nie można zaliczyć do pozostałych klas.
EMISJA DYMU – dotyczy wyrobów z klas podstawowych A2, B, C oraz D i określa ilość wydzielanego dymu pod wpływem pożaru.
Oznaczenia:
s1 – wydzielają niewielkie ilości dymu;
s2 – ilość dymu i wskaźnik wzrostu wydzielania dymu są ograniczone;
s3 – brak wymagań.
MOŻLIWOŚĆ WYTWARZANIA PŁONĄCYCH KROPEL – dotyczy wyrobów z klas podstawowych A2, B, C, D oraz w ograniczonym zakresie E i określa liczbę oraz charakter wytwarzanych pod wpływem pożaru płonących kropli lub cząsteczek mogących powodować rozprzestrzenianie ognia i poparzenia.
Oznaczenia:
d0 – nie występują płonące krople ani cząstki;
d1 – nie występują płonące krople ani cząstki palące się dłużej niż 10 s;
d2 – brak ograniczeń.
Odwołania w przepisach prawa
i wyrobów łatwo zapalnych, których produkty rozkładu termicznego są bardzo toksyczne lub intensywnie dymiące, jest zabronione.
Na podstawie powyższych przykładów, możemy zauważyć, że stosowanie materiałów łatwo zapalnych, toksycznych i intensywnie dymiących do wykańczania wnętrz jest możliwe jedynie
w przypadku budynków zakwalifikowanych z uwagi na przeznaczenie i sposób użytkowania do kategorii PM, IN i ZL IV, ale nie w każdym przypadku. Na drogach służących ewakuacji zawsze należy stosować materiały i wyroby budowlane co najmniej trudno zapalne.
Pingback: Rozprzestrzenianie ognia - podstawowe informacje - BEZPIECZEŃSTWO POŻAROWE BUDYNKÓW